Koto-tchórzliwa IV

Imię kotki wzięło się od zasady umaszczenia: czarny kolor oznacza przewagę tchórzostwa nad wampiryzmem. I rzeczywiście, Koto-tchórzliwa IV nie gryzła tak bardzo jak jej brat, a odwagą nie grzeszyła.

Urodziła się mniej więcej na wiosnę 2005 roku u mojej babci. Choć jej pojawienie przyjęto dość niechętnie, wkrótce zadomowiła się na podwórku, a i babcia z dziadkiem przyzwyczaili się do niej i ją polubili.

Jeśli chodzi o wygląd futra, odstawała (zresztą jej brat też, choć nie tak bardzo) od typowych Koto-potomków. Zazwyczaj dzieci Koto-tchórzliwej-wampirzycy miały biały kolor z pojedynczymi łatami barwy czarnej lub rudej. Tymczasem Koto-tchórzliwa IV miała duże połacie czarnych i szarych włosów na grzbiecie, bokach i ogonie. Na pocieszenie łapy wraz z brzuchem zastosowały się do reguły wyglądu futra Koto-potomstwa.

Koto-tchórzliwa IV była zwierzęciem niezależnym. Choć to o kocurach zazwyczaj się mówi, że wałęsają się po całej okolicy i znikają na kilka dni, to jednak ta kotka również kwalifikowała się do takiego opisu. Gdyby była człowiekiem, pewnie zostałaby feministką.

Zadziwiające jest to, jak mało jadła. Była wiecznie chuda, ale zdawała się nie być głodna. Na pewno idąc w ślady swej matki dojadała co nieco u sąsiadów (co ostatecznie przyczyniło się do jej śmierci), ale najwyraźniej za mało, by nie wyglądać na przydługą tyczkę. Nie przeszkadzało jej to jednak żyć aktywnie.

Do ludzi miała większy dystans niż większość Koto-potomstwa. Lubiła jak się ja miziało, to prawda, ale na dłuższą metę nie była taką przylepą jak jej brat.

Zmarła tragicznie, kiedy miała może rok albo półtora. Wróciła któregoś dnia z kolejnej wałęsaniny i nie chciała zjeść kolacji. Przez najbliższe dwa dni nie tknęła niczego, jedynie piła wodę. Zaraz potem zdechła - babcia doszła do wniosku, że gdzieś się zatruła / została otruta. Po smutku babci widać było, że jednak polubiła kotkę i się do niej przywiązała.

Rodzina:
Matka: Koto-tchórzliwa-wampirzyca
Brat: Koto-wampir IV

Powrót